Agawowy świat

[ptaszyna]

wydaje mnie się że lekarz zrobił 25% bo zaczęła wierzyć w sens ćwiczeń że pomogą 
kciuki za Ciebie i mamusię 

[betty]

Wiara może wiele zdziałać.
A ćwiczenia pewnie jeszcze więcej.

Agus, możesz mi napisać, jakie to leki na odbudowę nerwów? Może sama bym zaczęła brać..

[mag]

(pewnie revitanerw)

w takim zmasowanym ataku jest nadzieja 

[agawa]

Ten lek to - Alanerw; ponoć są tańsze zamienniki, ale w aptece nie było, a chciałam od razu kupić.

Właśnie pot obcieramy obie z siebie "Weszłyśmy' po schodach  Dzielne_my 

[hamak]

 

[oooAncia!]

Bravo Wy!

[Parabola]

Alanerw brałam w zastrzykach jak miałam porażenie nerwu strzałkowego, pomógł ale chyba z setkę  wybrałam.
Powodzenia, będzie lepiej 

[mag]

revitanerw to może być ten zamiennik, bo na pewno tańszy jest,
zerknęłam na skład, wydaje się mieć nawet coś więcej

[agawa]

Pani dr nie chciała przepisać żadnych zastrzyków. Powiedziała, że wraz z wiekiem zwiększa się ilość powikłań; rozmawiałyśmy i o zastrzykach z alanerw i wit B12. Odradziła.
Mag, tak, to ten zamiennik; w sieci sprawdziłam. Kupię, bo długo to łykać trzeba. Aby tylko pomogło. Przy okazji: chyba można to tez sobie podawać zapobiegawczo, nie? i uzupełniająco Może na mózg też działa 

Już sama nie wiem, co robić, co myśleć. Jeszcze w dzień jakoś się trzymam; bardziej dla mamy, niż z rzeczywistej potrzeby - się uśmiecham i pełna optymizmu jestem. Teraz, gdy ona już usnęła, zalewa mnie fala nieciekawych myśli i uczuć. Poszłam na długi spacer z psem (jak to dobrze, że go mam, i dobrze, że taki łobuziak jest; myśli czarne rozwiewa…), trochę głowę przewietrzyłam. Ale mi smutno tak ogólnie, życiowo. Poczułam tak namacalnie, że w jesieni życia jestem.
Dzieci sobie poszły. Każdy z nich, gdzieś tam w świecie hula, i mam nadzieję - jest szczęśliwy. A mi jakoś pusto, tak ni_jak.
Dziś w ciągu dnia siedziałam z mamą - wyciągnęłam albumy ze zdjęciami. Mama chciała pooglądać…. Patrzyłam na siebie sprzed 30 lat; później na maleńkie dzieci, i jak rosły, jak świat zdobywały. Podróże, święta, obozy, urodzinki, spacery… Przypominałam sobie ich pasje, w których uczestniczyłam. I konie, i pianino, harcerstwo, żeglarstwo, narty, deska, deskorolka, nawet łuk… hehe, albo epizod młodszego z baletem No i kolejne domowe zwierzaki; nawet kolonię mrówek mam uwiecznioną
Tak mnie wzięło nostalgicznie. Bo ja się jednak całe życie definiowałam przez dzieci. I nie zmieniłam bym z całego swojego życia ani chwili. Ale  jednak gdy one sobie poszły, to pozostanie bez nich jest dla mnie trudne. Od jakiegoś czasu staram się wkręcić się w jakąś pasję, która mogłaby wypełnić pustkę. trochę się daje. Ale jednak - to nie to. I już nie wiem, czy to wyłącznie kwestia  braku dzieci, czy raczej wynik mojego starzenia się.
Kołacze mi po głowie, szczególnie gdy na zbolałą mamę spoglądam, myśl: czas się kończy…

Posmęciłam. Tak miewam. Przejdzie.
Rano wstanę, pomogę mamie się wykąpać, pójdę pobiegać z psem, ugotuję jakiś obiad, może coś poczytam. No i będę z mamą znowu ćwiczyć Z pewnością i mnie pomoże I na kręgosłup, i na duszę I tak dotrwam do środy, gdy to do roboty pójdę i na żadne 'głupie' myśli czasu mieć nie będę

[hamak]

 

A o kwasie oczywiście już pogrzebałam
http://www.pozdrowiedoglowy.pl/jak-dziala-kwas-alfa-liponowy-w-skrocie/

[DanaPar]

Też w moim życiu (myślę, że większość mam tak ma) co najmniej 80 % uzależnione, związane było z dziećmi. Ich wyjście z domu mam już za sobą od ponad 15-nastu lat. Agawo zapewniam da się to na nowo poukładać, mało, nawet teraz gdy dziecka dorosłe, dłużej niż tydzień - dwa, nie dałabym rady z nimi być. Nie że są złe relacje. Wręcz przeciwnie. Ale trudno jest utrzymać na wodzy swoje racje, a przecież oni mają swoje życie i moje racje nie są już ich racjami 
A lukę w emocjach mnie wypełniły wnuki. Nie ma chwili bym o nich nie myślała i gdy tylko sygnał, że potrzebują, dostaję skrzydeł i do nich gnam 
W jesieni życia już jestem, ale jakoś mnie nie nachodzi smutek przemijania. Z oczywistym nie dyskutuję Mamie życzę zdrówka, a Tobie cierpliwości 

[oooAncia!]

Agawo, tak zdroworozsądkowo: Twoje starzenie się. Zapewne pomiędzy Tobą i Twoją mama jest jakieś 20 lat z okładem różnicy. Więc dość długi proces starzenia przed Tobą...

Znam kobietki po 70., 80. i nawet te, którym stuknęło 9 dycha, a ja patrzę na nie z podziwem. I z jeszcze większym podziwem ich słucham!


Pomiędzy mną a moją mamą było 38 lat różnicy. Nie zdążyłam pomyśleć o przemijaniu...

[TOJKA]

agawo, nie wiem czy to Cie chociaż ciutke pocieszy
ale tak mam od dość dawna
(nooo ale ja mam parę latek więcej niż Ty  )

[Mirusia]

He, he, he to macie do grona jeszcze jedną   

[mag]

Dzieci sobie poszły. Każdy z nich, gdzieś tam w świecie hula, i mam nadzieję - jest szczęśliwy. A mi jakoś pusto, tak ni_jak.
Dziś w ciągu dnia siedziałam z mamą - wyciągnęłam albumy ze zdjęciami. Mama chciała pooglądać…. Patrzyłam na siebie sprzed 30 lat; później na maleńkie dzieci, i jak rosły, jak świat zdobywały. Podróże, święta, obozy, urodzinki, spacery… Przypominałam sobie ich pasje, w których uczestniczyłam. I konie, i pianino, harcerstwo, żeglarstwo, narty, deska, deskorolka, nawet łuk… hehe, albo epizod młodszego z baletem No i kolejne domowe zwierzaki; nawet kolonię mrówek mam uwiecznioną

nad zdjęciami, takimi od mojego chodzenia z brzuchem do teraz, siedziałam przez ostatni tydzień, codziennie po kilka godzin (bo zdjęć robię zdecydowanie za dużo i nie potrafię żadnego wywalić, co utrudnia potem sprawne szukanie)
a siedziałam, bo robiłam prezent dla ćwierćwiecznej córkowatej,
aż mi się, od tego siedzenia w kompie, oczy wpychały zezem do nosa...
(ale dałam radę, zrobiłam zbiór/wybór 25x25!)

i też uruchomiło to we mnie masę myśli + refleksję nad tym, jaka to ja już wiekowa jestem  - i niby KIEDY to wszystko, co na zdjęciach widzę,  się stało?

ale pisząc najgeneralniej jak się tylko da - te moje myśli (wyjmując bolącą tęsknotę za własnymi rodzicami) były z gatunku radosnych,
że tyle solidnej roboty odwaliłam i nawet mi się udało - bez żadnych prób generalnych, kwalifikacji i raczej na chybił_trafił...

i chyba też mi się udało, nie wiem jak, bo starań nie czyniłam, osiągnąć stan radości z samodzielności dziecka, która to radość może sobie trwać i trwać, nie zmąci jej nawet odległość, dopóki napływać będą meldunki o szczęściu rzeczonego dziecięcia...

mam nadzieję, że to, co myślę teraz, to nie jest stan przejściowy