Zmianamama ( przeczytaj koniecznie, na pewno dużo odniesiesz do siebie)

[Amor]

http://tygodnik.onet.pl/kultura/zmianamama/fmcz1

[Natalia]

niestety tak jest .

[agawa]

Bardzo dobry/mądry tekst.
Niestety - zmiana nie jest łatwa, nawet, gdy chcemy coś zmienić, bo coś zrozumiałyśmy. Nasze nawyki, przyzwyczajenia, a co ważniejsze: przyzwyczajenie naszych bliskich, są jak koło zamachowe - raz po raz przez wiele lat wprawiane w ten sam ruch - nie chcę zmienić kierunku. Potrzeba wiele siły, ogromu motywacji i mądrego wsparcia, aby zmiana mogła nastąpić (nie na chwilę, a na stałe).

Nie chcę nikogo zniechęcać Bardziej chciałabym, abyśmy/abyście obniżyły sobie poprzeczkę. Jeśli coś się nie uda/ nie zadziała - nie trzeba wpadać po poczucie winy, a raczej wziąć głęboki oddech, wypuścić z siebie ew poczucie winy, zrobić sobie kąpiel z pianą (albo co kto lubi , a następnego dnia zacząć od początku
A później raz jeszcze. I jeszcze. Byle nie dać sobie wmówić, że nic się nie da zmienić

[aquila]

prawdziwe, do tego stopnia prawdziwe, że przypomina mi dlaczego już dawno dawno temu, nastoletnim cielęciem będąc uznałam, że nigdy nie będę matką i trzymam się tego do tej pory
u nas matka to niewolnik swoich dzieci

[Mirusia]

Super  ,
do tego stopnia,
że zastanawiam się, czy nie wysłać takiej sfrustrowanej mamie, hm.....

[Amor]

artykuł ten podsunęła mi córka, wiedząc ,że  sama rykoszetem oberwie  smutno  powiedziała,cóz ,patrz na to co dla ciebie dobre
mam nadzieję ,że mi to wiele  ułatwi, pożyjemy zobaczymy bo tam  ciut dalej ,  miesięczne maleństwo daje w kośc

[lulu]

Ja nie czuję, że ten artykuł jest o mnie. Za nic w świecie nie oddałabym tych wszystkich chwil spędzonych z dzieciakami.
Mam wrażenie, że to kolejny wymysł/pomysł kolejnego psychologa aby mieć swoje 5 minut. Nie jest moim zamiarem obrażać całej braci psychologów, co to, to nie.
Te wszystkie depresje poporodowe, itp pojawiły się w ostatnich czasach. Czy nie jest to skutkiem właśnie takiego podejścia, że mnie się wszystko należy, włącznie z tym, że, owszem urodzę dziecko, ale ono nie powinno płakać, siusiać, jeść, bo przecież ja mam swoje potrzeby. Pazurki zrobione ekstra, więc w gównie nie będę się babrała, nie wspomnę o praniu, prasowaniu, muszę wyjść na spotkanie z przyjaciółkami a tu jakieś wrzaski z głodu itp.
U mnie było oczywiste, że jeśli maluch dokuczał i zajmował mi czas, a obiad się sam nie zrobił, to było jasne, że tak ma być.
Jeśli nie miałam czasu powiesić prania, to mąż musiał/chciał to zrobić.
Ten pedagog/terapeuta wysnuł taki wniosek, bo miał do czynienia tylko z takimi kobietami:
"80 proc. europejskich kobiet poproszonych o szczerą odpowiedź na pytanie, czy czują się samotnymi matkami, odpowiedziałoby: "tak". " Słowo "odpowiedziałoby" wyjaśnia, że to są jego przypuszczenia, że to 80% to nie jest wynik ankiety, tylko wynik pobożnych życzeń pana Jespera Juulem, po to aby czuł się potrzebny.

[renifer]

lulu - choć podobnie jak Ty nie bardzo czuję, że ten artykuł jest o mnie, to jednak... No nie do końca się zgadzam z Twoją wypowiedzią. Depresje poporodowe pewnie były i dawniej, tylko się o nich nie mówiło, to był temat tabu. Mam też wrażenie, że kobiety były jednak dużo mniej... samotne. I nie chodzi o mężów, a o inne kobiety - rodziny wielopokoleniowe, siostry, sąsiadki z małymi dziećmi. Dzieci wychowywało się przeważnie bardziej "zbiorowo". Kiedy moje dziecko było malutkie, mój mąż wychodził do pracy o 7.00, wracał o 18.00, a ja czasem myślałam, że oszaleję. Nie miałam blisko nikogo z małym dzieckiem, więc takeśmy se z młodym siedzieli sami. Duuuuużo więcej też wymaga się teraz od matek. Prawda jest taka, że pokolenie mojej mamy dużo mniej zajmowało i przejmowało się dziećmi. Teraz jednak inaczej się wychowuje, bez przemocy, więcej się z dzieckiem pracuje, rozmawia, zabawia itp. Tak mi się przynajmniej zdaje.
Edit: w tym przejmowaniu to nie chodzi mi o to, że im na dzieciach nie zależało, że nie kochały czy cuś! Po prostu taki był trend.

[lulu]

Reniferku ja się odniosłam do moich czasów, kiedy nie było pampersów, zupek w słoiczkach, mieszanek do których wystarczy dodać wody i już papu jest, pralek automatycznych. Nie wspomnę o zaopatrzeniu w sklepach, no właśnie, to zaopatrzenie to chyba było pomocne, bo nie było za bardzo nawet czym malować szpony. Nic nie było podane na tacy, jak rzemieślnik, no może bardziej jak kobieta renesansu, trzeba było samemu wszystko wytworzyć, a w wolnej chwili, jeszcze uszyć lub na drutach wydziergać jakiś ciuszek.

[DanaPar]

Ja podobnie jak Lulu uważam. Dawanie zawsze sprawiało mi radochę, byle sił starczało, a jedynie czego żałuję jako matka dorosłych już dzieci, że  nie miałam czasu na delektowanie się wspólnymi zabawami, praca, gonitwa...
Nie byłam na urlopie wychowawczym, tylko macierzyński, potem opiekunki, żłobek (od 2 lat u młodszego) przedszkola, moje dodatkowe prace, bo kilka lat sama byłam z dziećmi.
Nadrabiam teraz, to czego nie mogłam celebrować z własnymi dziećmi, obcując z wnukami i nie chcę teraz uronić niczego, co się w ich życiu wydarzy, nie dlatego że muszę, chcę i z radością jadę, gdy tylko wyczuję, że mnie potrzebują. No ale jestem babcią na odległość i być może dlatego tak cieszy mnie bycie z wnukami i wiele innych atrakcji przy tym wysiada 

[Amor]

o kurcze lulu, ale przywaliłas 
bardzo okrutna jesteś dla aktualnych  młodych kobiet( chyba jestes  wściekła na którąś ?) i co się tych szponów uczepiłas? akurat zrobiłam sobie  pierwszy raz ! w życiu żelowe i strasznie mnie cieszą ! ( mogę wszystko robic a  one się wspaniale trzymają )
dodam ,że jestem szczęsliwa  iż  udało mi się zostać mamą, babcią , ze poświęciłam tylko  dziecku pierwsze jego 4 lata zycia ,ale niestety wiele mam  też zastrzeżeń. Nie miałam pomocy ,a bardzo jej potrzebowałam. Być może są takie kobiety ,które jej nie wymagają bądź potrafią męza nakłonić do pomocy ( bo już nie marzę by sam od siebie cos zrobił)   ,ale niestety nie wszystkie mają takie zdolności. Dobrze ,że czasy się zmieniły i kobiety nabierają pewności  i wiary w  siebie . Kobiety górą!
 na koniec jeszcze dodam ,ze jeżeli problem nas nie dotyczy to nie oznacza,że nie istnieje, bądź jest to tylko czyjaś fanaberia czy też lenistwo!

[DanaPar]

Amorku, wg mnie, to czy kobieta ma pewność siebie czy nie, zależy od tego, jak ją wychowano, jaki ma charakter, niewielki wpływ ma na to czas, w którym żyje. Czasy kiedy ja miałam małe dzieci (lata siedemdziesiąte i początek osiemdziesiątych) były trudniejsze (pieluchy prane, brak gotowców, nawet zwykły bobofrut był tylko dla dzieci specjalnej troski lub po znajomości, nie było bananów, mięso na kartki, dzieci żywione głównie kurczakami, kolejki po wszystko...) niż mają to dzisiejsze młode mamy. Nie da się tych czasów porównać. Ale to temat na inną dyskusję.

A kobieta czy sobie radzi czy nie, często sytuacja na niej wymusza, że musi sobie radzić, najwyżej nie zrobi wszystkiego, jakby chciała. Tak krawiec kraje, jak mu materiału staje 
A o dziwo, czasem te dzieci mniej zaopiekowanie, wykazują większa samodzielność, spryt, zaradność, życie hartuje je za młodu.
A tak w ogóle, wszelkie uogólnienia są jak ze statystyką   
Bylebyśmy zdrowi byli, to wszystko inne jakoś się poukłada; ja tam wolę być zmęczoną mamą, babcią, niż zajętą sobą, bo to pierwsze daje mi więcej frajdy 

[Amor]

NO i o to biega! Robic przede wszystkim to, co daje ci najwięcej satysfakcji, zadowolenia  !

[agawa]

czasy się zmieniły i kobiety nabierają pewności  i wiary w  siebie .

I na szczęście 

Myślę o czymś jeszcze, co umyka pomiędzy stereotypami typu: malowane pazury -czy- dać radę, bo tak trzeba. Każda z nas ma innego rodzaju potrzeby wewnętrzne (co nie nowość ) oraz wynikające z nich przekonania, którymi chętnie rzucamy w inne kobiety.
Jeśli ja sobie dałam radę, nawet zaciskając zęby do bólu i wbijając sobie niepomalowane paznokcie w dłonie, to łatwiej mi mówić - że tak należy, że taki los matek, że da się wytrzymać, że dla dziecka trzeba etc; natomiast zdecydowanie trudniej jest zobaczyć i zaakceptować, że są kobiety, które wcale nie chcą doświadczać macierzyńskiego 'poświęcania' się i pragną tworzyć związek oparty na równości. I wtedy te pierwsze patrząc na te drugie głośno mówią: bo one chcą pazury malować i po knajpach chodzić.
A nawet jeśli tak - to co w tym złego, że chcą inaczej przeżyć swoje życie i swoje macierzyństwo?

Gdy moje starsze młode było całkiem małe było mi potwornie trudno. I oczywiście, że dałam radę; ostateczne i on i ja, nie licząc  mojego męża przeżyliśmy. Ale może właśnie dlatego, że miałam takie a nie inne doświadczenia uważam, że to nie jest normalne, że główny ciężar i odpowiedzialność za dziecko spoczywa na kobiecie. Uważam, że zazwyczaj powstają wtedy trudne do przewidzenia koszty, które sączą się na cały system rodzinny. I nikt później nie zastanawia się, czy to, że np. kobieta nie ma ochoty na sex z mężem przypadkiem nie jest oddawaniem mu w innej formie rodzaju długu; albo to, że dziecko oddala się od domu, np na drugi koniec świata, nie jest wynikiem przymusu ucieczki od matki, która wpadła w nadopiekuńczość, bo nie było obok ojca, który mógłby stanowić przeciwwagę…

[Amor]

Pięknie ubrałaś w słowa  to co po mojej łepetynie się plącze!

a to mnie ubawiło

nawet zaciskając zęby do bólu i wbijając sobie niepomalowane paznokcie w dłonie