Lekarz: "Przestańmy wydawać miliony na szukanie lekarstwa"

[aquila]

http://wyborcza.pl/1,75477,17205034,Rak_najlepszym_sposobem_na_smierc__Lekarz___Przestanmy.html

co za palant, mam nadzieję, że umrze na raka

[DanaPar]

Można by się z tym zgodzić, pod warunkiem, że rak dopadł by pozbawionego możliwości samodzielnego funkcjonowania, ale świadomego staruszka np. gdy będzie miał więcej niż 90 lat, albo 100 lat.
A to wstrętne raczysko dopada młodych, a mniej lubi ciało staruszków, którzy może i chcieli by już zamknąć oczy na stałe 

[hamak]

Bez względu na wiek pacjenta - nie zgadzam się! Umieranie na raka to cierpienie i basta.
Moja Mama odeszłam pół roku od diagnozy. Między lekarzem a lekarzem ani nie miała czasu, ani nie było jej w głowie, ani - bardzo szybko - nia miała siły "pozostawić ostatnie wiadomości, odwiedzić wyjątkowe miejsca po raz ostatni, posłuchać ulubionych utworów muzycznych, przeczytać ukochanych wierszy i przygotować się, zgodnie z własnymi przekonaniami, na spotkanie ze Stwórcą". Najpierw miała nadzieję, a w ostatnich tygodniach żyła głównie bólem, nadzieja się kurczyła i Mama była nieszczęśliwa. A gdy przyszły takie dawki morfiny, żeby ból uśmierzyć, to nie wydaje mi się, żeby się wtedy"zastanawiała nad swoim życiem" (zresztą - po co?). Na morfinie - nie pożegnała się z nami...
Czyli nic z tego, co ten niby doktor napisał, się nie zgadza

[DanaPar]

Jeśli dobrze rozumiem, to chodzi o to, ze najgorsza jest niespodziewana śmierć (wypadek, zawał) na którą zupełnie nie jest się przygotowanym

[roza3]

ale niespodziewana śmierć boli tylko tych co zostają na tym marnym świecie
temu co się to przydarzyło..........to akurat już zwisa...............i tego sobie życzę

mam tak jak hamak......moja mama wprawdzie żyła 6 lat od diagnozy......ale też z nikim się nie żegnała.....ze stwórcą się  nie godziła............bo do końca się nie wierzy, że się  umrze........i do końca ma się nadzieje na cud.......a na morfinie to leżała w śpiączce.....i zapomniała imion własnych dzieci

a tytuł artykułu " "Przestańmy wydawać miliony na leczenie"
.............lepiej dajmy te kase doktorom, niech se na Domonikane pojadą 

[Amor]

Ja tam tez wolałabym szybko i bez swiadomosci. Najlepiej być zawsze przygotowanym , chociaż to może trudne. W każdym bądź razie dawno zapowiedziałam rodzince, głownie córze , ze gdyby mi się trafio takie nagłe zejscie mają się za mnie cieszyc ,ze już mam z głowy!

[Mirusia]

......co za palant, mam nadzieję, że umrze na raka

Nie chcę nikomu życzyć źle, ale słowa aquili są tu najbardziej adekwatne.
Wokle właśnie przez one (rozśmieszyły mnie, boszsz....., coraz gorzej z moim poczuciem humoru ) przeczytałam ten artykuł.

[DanaPar]

a tytuł artykułu " "Przestańmy wydawać miliony na leczenie"
.............lepiej dajmy te kase doktorom, niech se na Domonikane pojadą 

jak nie wydawać na leczenie to też nie wydawać na doktory 

Moja mamusia o własnych siłach przyjęła ostatnie namaszczenie i sakrament chorych, komunię św. i kilka godzin przed śmiercią jeszcze upewniała się, czy wnuk sprzedał motor (przeżywała to, że miał) czy wnuczka zdała kolokwium i prosiła byśmy z bratem sprawiedliwie się podzielili, dobytkiem, który zostawia, wymieniając dwa egzemplarze pracy dyplomowej (widać były dla niej ważne, może dlatego, że dotyczyły naszej rodzinnej wioski)

Nie darowałabym sobie, gdybym w tych ostatnich godzinach Jej ziemskiego życia nie była przy Niej do ostatniego tchnienia. Gdyby była to nagła śmierć, nie pożegnałybyśmy się i nic by nie powiedziała. Ale ta rozmowa, to nie na ten wątek, który rozważa słowa pewnego lekarza 
Tatuś zmarł nagle (w toalecie) Nikogo nie było przy nim, mimo, że mamusia była w domu. 10 lat (bo o tyle żyła dłużej) mamusia wciąż powtarzała sobie, że powinna to przeczuć, zobaczyć, że się pewnie źle czuje i sobie tego nigdy nie wybaczyła i wciąż do tego wracała 
Przepraszam za tę osobistą dygresję 

[Amor]

MIrusiu mysle, ze jak ten lekarz o tym mowi to pewnie sam sobie życzy tak odchodzić , chociaż bedac zdrowym człowiek nie wyobraża sobie co dzieje się w tym umierającym.
Dana - nie przepraszaj , to twoje przezycia ,masz prawo do własnego zdania.
Jak mój ojciec umarł nagle na serce , cieszyłam się w tej swojej rozpaczy ,ze nie cierpiał ( bał się umierania na raka).Bo on i moje rodzeństwo napatrzylismy się przez 7 lat jak umiera się na raka w bolu i wielkim cierpieniu( moja mama) - a były to lata 70.

[hamak]

ale niespodziewana śmierć boli tylko tych co zostają na tym marnym świecie
temu co się to przydarzyło..........to akurat już zwisa...............i tego sobie życzę

... mam tak jak roza...