Amazonka - klub internetowy - rak piersi
Rak piersi => Psychologia => Psychologia ogólnie => Wątek zaczęty przez: Amor w Czerwca 18, 2016, 08:45:01 pm
-
http://dziecisawazne.pl/czego-nie-powinnismy-mowic-dzieciom/
-
dziesiątki razy używałam wielu z cytowanych słów, jakich wg autora powinno się unikać ::((
Nie chwalić, a jak to się ma do wyrobienia w dziecku wiary w siebie, pewności. Wielu pedagogów zaleca chwalenie za wszystko
A panowanie nad nerwami, gdy dziecko nabałagani, nie słucha (kilkakrotnie trzeba czasem coś powtórzyć) to już mistrzostwo świata.
-
Stronkę znam, autorkę znam, teorię znam. Stosuję bardzo wybiórczo.
Ni cholery nie umiem zamienić: "pięknie, kochanie, jestem z Ciebie taka dumna!" na "kiedy mówiłeś ten wierszyk na konkursie, byłam naprawdę poruszona, gdyż wiem, ile włożyłeś w to pracy i zaangażowania". No nie wiem, może przesadzam, ale te komunikaty nie przychodzą naturalnie, a i małe dziecko chyba woli krótszą formę. A poza tym, nosz kurdę, jak moje dziecko mówiło wierszyk na konkursie, to naprawdę byłam dumna! I co, mam tego nie mówić?
Edit: natomiast dużo staram się wprowadzać, jeśli chodzi o komunikaty negatywne (choć nie zawsze się udaje), a już na pewno bardzo uważam na "etykietkowanie".
-
Wielu pedagogów zaleca chwalenie za wszystko
oj, chyba nie.... ;)
-
agawa liczyłam na ciebie , że cos więcej mądrego i kompetentnego dorzucisz! :)
Dana- ja tez poczatkująca, dlatego nie wszystko rozumiem ,ale instynktownie czuję, ze ta metoda nie jest zła!
Moje dziecię czerpie z tej wiedzy i wielu innych źródeł i uczy się jak najlepiej wychować dzieciaka na pewnego siebie , silnego i samodzielnego oraz szczęśliwego człowieka.
Ja przyjmuję to co mi mowi, podsyła i prosi bym się z tym zaznajomiła. To bardzo trudne dla kogoś, kto jakby na nowo musi przyswoić pewne zasady. Cos zaczynam kumac- i jeśli o chwalenie chodzi to nie jest sposób na pewnośc siebie. Raczej o uzależnienie malucha i potem dorosłego od pochwał. Ja mam mowic : zrobiłeś to i tamto, potrafiłeś, zbudowałes zamek, jeździsz na rowerze itp. Oznajmiam mu , ze potrafi zrobić wiele rzeczy itd. Jak dowiem się czegos więcej -napiszę bo dla mnie to tez trudne i gubię się i nie chcę czegos źle wam podac.
Reniferku- jeśli jesteś dumna z syna to na pewno dobrze , ale co z tą dumą zrobić- sama nie wiem, bo to twoje uczucie i twoje emocje! jak masz ochotę o tym mowic- mów! i nikt ci nie każe zmieniac twoich przyzwyczajeń- chociaż ten przykład o dumie itd. jaki podałas był bardzo ładny i trafny:) ( i nikt nie twierdzi , ze będzie łatwo) :)
-
a pewnie, że dużo mogłabym; w teorii jestem miszcz ;) Ino czasu nie mam, aby przeczytać stronkę i się wypowiedzieć ;)
Na szybko - jeśli chcemy, aby dziecko czuło jedynie to, że potrafi zrobić coś, aby mama była dumna z niego, albo by wiedziało, że jest na świecie po to, aby mama przeżywała dumę - to droga wolna: mówcie do woli, że jesteście z dziecka dumne ;)
ALe jeśli chcecie, aby dziecko nauczyło się, że chodzi o to, aby znać swoje zasoby, aby je wykorzystywać, aby czuć się pełnym możliwości różnych, i aby czuć dumę z siebie, że się coś potrafi, że się 'jakieś' jest - to trzeba szukać innych sposobów. Np. takich, jak sądzę, że są opisane powyżej :)
-
Hm... no nie wiem, nie znam się. Z jednej strony coś jest w tym, co piszecie, z drugiej... mam przekonanie, że jak raz na jakiś czas powiem mojemu dzieciu, żem z niego dumna, to naprawdę nie będzie to stanowić sensu jego istnienia, ani działań, jakie podejmuje.
Poza tym dziecko styka się z wieloma systemami wychowawczymi (dziadkowie, ciocie, panie przedszkolanki) i jakoś musi w tym funkcjonować. I uważam, że tak jest dobrze! Oczywiście są pewne granice - nie pozwalam nikomu mojego dziecka bić czy obrażać, oduczyłam teściów mówienia do mojego syna, że jest brzydki, jak coś zbroił (swoją drogą, zadziwiał mnie ten pomysł, WTF?).
Niemniej jednak, nawet jeśli ktoś powie coś nie do końca poprawnego politycznie, nie robię z tego wielkiego halo. Mało tego, nauczyłam się nie obwiniać o to, że sama czasem mówię takie rzeczy :) I choć czytam różne mądrości, to nie wychowuję według podręcznika, strony takiej czy innej. Wychowuję tak, jak mi to dyktuje moje serducho i zdrowy rozsądek (z nadzieją, że posiadam jakieś resztki tego drugiego ;)).
-
Podzielam to, o czym pisze Reniferek.
jeśli chcemy, aby dziecko czuło jedynie to, że potrafi zrobić coś, aby mama była dumna z niego, albo by wiedziało, że jest na świecie po to, aby mama przeżywała dumę - to droga wolna: mówcie do woli, że jesteście z dziecka dumne ;)
dlaczego jedynie to ??? Wg mnie w wyniku pochwał, zyska wiarę w siebie. Mnie córka zarzuca, że jej nie chwaliłam i w przeciwieństwie do tego chwali swoje dzieci, gdy tylko nadarzy się ku temu okazja. Córka ma mało wiary w swoje możliwości, uważa że wielu rzeczom nie podoła, nie wiem, czy gdyby była oczkiem w głowie tatusia i często chwalona, byłoby inaczej. W życiu nic nie jest takie proste i rodzic podobno ma wpływ na to, jakie będzie dziecko do 3-4 lat. Potem przewaga wpływu rówieśników, pani z przedszkola, szkoły. A do tego jeszcze geny (czyli to na co nie mamy wpływu) oraz sytuacja rodzinna, w jakiej przychodzi żyć dziecku, ze wszelkimi przeciwnościami losu i smutkami, i radościami.
To też tylko tak po krótce
Miłość i intuicja rodzica, opiekuna ponad wszelkie teorie, których naturalnie nie neguję
-
Dana wezmę obiecaną od Zuzi książkę do Bystrej , cos poczytamy ,może czegos się nauczymy coś odrzucimy. W końcu my już wychowanie mamy za sobą.
Na pewno nic nie jest proste i jednoznaczne - to pewnik . MOja córa tez ma kłopoty z pewnoscią siebie i zarzuca ,ze za bardzo była chwaloną i w domu i szkole i gdy nie jest( cóz matka w domu mało dostaje pochwał :):):)) traci grunt pod nogami ( no może z tym gruntem ciut przesadziłam ) . Tak, że nie daj się wpędzić w poczucie winy.
Wkleiłam tego linka dla zainteresowanych, nie wiem gdzie jest prawda, na pewno najważniejszą jest by dziecko czuło się kochane, a cała reszta - kto to wie co jest lepsze.
-
I choć czytam różne mądrości, to nie wychowuję według podręcznika, strony takiej czy innej. Wychowuję tak, jak mi to dyktuje moje serducho i zdrowy rozsądek (z nadzieją, że posiadam jakieś resztki tego drugiego ;)).
:oklaski:
-
przecież to wszystko już kiedyś przerabiałyśmy,
Porozumienie Bez Przemocy - inaczej NVC czyli Nonviolent Communication
język szakala i żyrafy,
empatia,
4 kroki,
uczucia i potrzeby,
czyli Marshall Resenberg
nie pamiętacie?
te sztucznie brzmiące słowa, które mamy wypowiadać zamiast pochwał, są sztuczne tylko na początku,
potem, w miarę treningu wypowiadamy je na luzie, i na pewno to działa,
ale
na pewno nie zastąpi miłości i zaangażowania
musi być to i to - czyli miłość i bardzo dużo chęci, by kochać mądrze,
bo niemądrze też można...
eee, nie chce mi się o tym gadać - ale poczytać o Porozumieniu bez przemocy to zawsze polecam, zmienia nasze spojrzenie i po mojemu warto
Rosenberg "Porozumienie bez przemocy. O języku serca"
"Rozwiązywanie konfliktów poprzez porozumienie bez przemocy"
"Edukacja wzbogacająca życie"
"W świecie porozumienia bez przemocy"
i w temacie dzieci: "Wychowanie w duchu empatii. Rodzicielstwo według Porozumienia bez Przemocy"
i jeszcze polecam książki Jespera Julla: "Twoje kompetentne dziecko", "NIE z miłości" i inne
trzeba tylko być otwartym na zmiany, jak się to czyta 8)
-
oczywiście , że pamiętam i często do tego wracam:) tylko chyba za mało pojętna jestem bo ciężko mi w życie wprowadzić!:)
Zuza studiuje książki J.Julla ( cos o 5 słyszałam) i teraz ja będę przyswajać wiedzę. Doszłam do wniosku ,ze już w szkole powinni nauczać prawidłowego komunikowania się jak i odczytywania własnych emocji. Oj, mam duże braki w jednym i drugim! Natomiast miłość we mnie kipiała i kipi i wciąż jestem gotowa obdarzać nią innych ( bynajmniej nie o chłopów biega ;D)
-
w szkole - zgadzam się, ale tam jest coś odwrotnego 8)
-
Wszystko przeczytałam, nawet me szkolne dzieci próbuję nauczać takiej komunikacji, tylko - niestety - mnie samej jakoś to nie wychodzi... w związku z tym w tym nauczaniu jestem - zaś niestety - niewiarygodna ::)
Jak dotąd to tylko opanowałam pytanie nie: "Nie kupiłeś mleka?", tylko: "Czy kupiłeś mleko?" ::((
-
xhc xhc xhc
-
Dyskusji, o której Mag piszesz, nie pamiętam (może mnie jeszcze z Wami nie było) nie czytałam w tym temacie żadnych książek, poza może czymś, co pojawiało się w Zwierciadle lub Wysokich obcasach, ale było to, gdy moje dziecka były duże i już nijak nie mogłaby na nie wpływać. Chciałabym być mądrzejsza przy wnukach :-\
Jak były małe, kiedy to kształtuje się niemalże wszystko, walczyłam o byt i było wiele zmian w moim życiu.
Dzieci były pozostawione sobie, z pewnością niejeden błąd popełniłam, nieraz darłam się na nie, miały swoje obowiązki (co chyba było dobre) i konsekwencje, gdy ich nie dotrzymały. Chwalenia było nie wiele, albo wcale, a marudzenia sporo ::((
Mam nadzieję, że mimo mego zabiegania, dziecka czuły, że są kochane :-\
-
cos bardzo ciekawego, najbardziej zadziwia starsze pokolenie :) ale warto wiedzieć
http://dziecisawazne.pl/5-zdan-ktore-dla-dziecka-moga-znaczyc-cos-innego-niz-dla-nas/
-
Amorku Ty zawsze znajdziesz coś ciekawego, przy czym warto się zatrzymać.
Doskonali nie będziemy, więc pewnie dalej będziemy popełniać błędy :-\
-
córa podsuwa mi takie teksty i książki ( pewnie błędy popełniam :)) ale jestem chętna do poprawki :) )
dzięki Dana :-*
-
a jak rozmawiać z dzieckiem o tym , że jest się chorą ? że najbliższe miesiące nie będzie Cie w domu ... że stracisz włosy, piersi itd ... ::((
-
Szczerze
dodając jednocześnie, to się leczy, ale leczenie jest trudne i długie.
Wszystko zależy od wieku dziecka, wrażliwości. Sama najlepiej to wyczujesz
Teraz jestem po rekonstrukcji, ale wcześniej nie ukrywałam przed wnukami blizny. Gdy się leczyłam wnuków jeszcze nie było na świecie, a dzieci dorosłe. Przed nimi nic nie ukrywałam, łącznie z rokowaniem
-
Katrinko,
wszystko zależy od wieku dziecka,
jest dobra zasada: mówimy tyle, ile dziecko jest w stanie zrozumieć,
-
Katrinko, na oddziale chemii wypożyczono mi taką książeczkę do poczytania z synem. Opowieśc o rodzinie, w której zachorowała mama. Pomocna. Przystępnym językiem napisana.