Czego nie mówić osobie chorej na raka

[agawa]

http://m.newsweek.pl/rak-nowotwor-czego-nie-mowic-osobie-chorej-na-raka,artykuly,366052,1.html#fp=nw

[agawa]

cd na podobny temat -
https://www.youtube.com/watch?v=jCjVHSPvaCs

[metka]

filmika jeszcze nie obejrzałam (15 min skupienia - nie teraz  ), ale co do tekstu - prawda. też słyszałam różne takie mądrości. jak płachta na byka działało (i działa nadal) na mnie "wszystko będzie dobrze"  albo pięćsetny raz "no i jak się czujesz?", albo "e, to pewnie nic poważnego", no i całą litanię "musisz/powinnaś..." - wszyscy doskonale wiedzieli co mam robić, co czuć i jak się zachowywać. i jeszcze "masz dla kogo żyć"


ale słyszałam też wiele miłych rzeczy. na przykład taki komplement "masz bardzo ładny kształt czaszki" - rozwalił mnie i uśmiechnął szeroko 

[agawa]

- wszyscy doskonale wiedzieli co mam robić, co czuć i jak się zachowywać.

Co ciekawe, to samo dzieje się przy innych schorzeniach. Mam wrażenie, że wszyscy moi znajomi ukończyli specjalne kursy medyczne w sprawie tego konkretnego zaburzenia, które właśnie mi się przydarza. Aktualnie ćwiczę asertywność w sprawie bólów kręgosłupa; ileż to ja się dowiedziałam nt tego 'co powinnam' 

A komplement o kształcie czaszki - super 

[aquila]

mnie rozwalają porady żywieniowo-suplementacyjne, "jedz cośtam, bo czytałam, że antyrakowe", ta, czytała, na onecie

[hamak]

A mnie te wszystkie rady nic a nic nie przeszkadzają/ły. Myślę, że ludzie chcieliby podświadomie pomóc i wydaje im się, że w ten sposób pomagają - trudno ich za to ganić. Wkurzały/ją mnie tylko jakieś ewidentne zabobony i mity rodem z ciemnogrodu.
A tak w ogóle to ja na przykład wcale nie wiem, co "chciałabym", chorując na raka, usłyszeć od innych

[Natalia]

A mnie wkurza jak mówię ,że coś mnie męczy lub że kondycyjne jestem słabsza a kol.np co ty opowiadasz przecież jesteś zdrowa ,nic po tobie nie widać.

[agawa]

A tak w ogóle to ja na przykład wcale nie wiem, co "chciałabym", chorując na raka, usłyszeć od innych

Pamiętam, jak dziś, że bardzo wielu rzeczy słyszeć nie chciałam, za to bardzo chciałam czuć namacalną pomoc - że ktoś zabierze moje dzieci do kina, że ktoś przyniesie upieczone przez siebie ciasto-sałatkę-czy coś tam, że załatwi za mnie jakąś upierdliwość (np. odbierze paczkę z poczty), pojedzie ze mną na badanie…  Takie drobiazgi niby, a dla mnie wtedy niezwykle ważne.
W pamięć mi się wbiło, jako wspomnienie niezwykle nieprzyjemne, zakłócające - gdy niedługo po mastektomii poszłam z mężem do filharmonii na piękny koncert, i tam spotkaliśmy dawno nie widzianych znajomych. Takich, z którymi nie utrzymujemy stałych kontaktów… I się okazało, że oni 'wiedzą'. I oni zaczęli temat, pytali o moje zdrowie, badania, rokowania. Uczucie wściekłości, które wtedy poczułam, eh… Jakby odebrali mi tą cudną chwilę zapomnienia o chorobie 
I choć wiem, że pytali z dobra intencją, to myślę, że odarli mnie z intymności. Bo fakt choroby jest intymnością, z którą dzielimy się z tymi, których wybieramy. I choć wiemy, że oni puszczają to dalej w świat - to poczułam się źle.