Żółta kartka od Pana Boga

[Natalia]

Tak Natalio, Dana ma rację. To już historia...
Kiedyś miałam opisac swoją. Więc opisuję. Po dwóch latach... Dwóch niezwykłych latach.

Marzę, by już nigdy nie przeżywać takich chwil...choć liczę się z tym, że w końcu kiedyś Pan Bóg pokaże mi czerwoną kartkę i nakaże zejście z boiska ;-) Jeśli mnie z niego nie zniosą to i tak będzie sukces!

nie jesteś w tych marzeniach osamotniona Ancia ,takie mają Wszystkie dziewczyny na forum.Cieszę sie bardzo ,że to historia co czytałam

[mag]

dobrze, że to już przeszłość!

a spisać wspomnienia zawsze warto 

[oooAncia!]

2 lata temu:

Środa. Z oczami czerwonymi jak królik przyszłam do pracy. Gdy na wyświetlaczu komórki zobaczyłam, że dzwoni ktoś z gabinetu dr od biopsji odebrałam połączenie: „Czy pani ma lekarza rodzinnego, który wypisze pani skierowanie na onkologię? Tak? To proszę do niej iść jak najszybciej. A potem przyjechać na onko i zgłosić się do mnie”.... Kobieta, którą widziałam drugi raz w życiu. Dzień wcześniej... Zupełnie obca...

Czwartek. Babcie i dziadkowie nie mieli zamiaru przepuścić mnie w kolejce do gabinetu naszej lekarki rodzinnej. A ja nie miałam siły dopominać się o swoje. A może bałam się …
Oczywiście, skierowanie wypisane expressem: „Pani Anetko, na szczęście nie wszystkie guzy to rak. Proszę być dobrej myśli”....Ale jak pani dr, ale jak?....

Dotarłam pod szpital onkologiczny. Chyba pierwszy raz w życiu. W mojej rodzinie jedynie brat mamy leczył się tu na raka prostaty...ale to było 5 lat wcześniej, a on miał tylko radioterapię dzienną, więc nawet go nie odwiedzaliśmy... Szczęściarze, co?
Zgodnie z umową zadzwoniłam. Z gabinetu wyszedł mój niebieskooki Anioł i usłyszałam: „Cześć. Ja jestem A., a ty Anetka – moja najlepsza przyjaciółka. I tego się trzymamy. A teraz lecimy”...

Labirynt korytarzy, tłumy ludzi, szaro-czarne ubrania, gdzieniegdzie elementy bożonarodzeniowe... I ja..idąca jak cielątko za białym fartuchem: chirurg, usg, mammografia...Umówienie na biopsję gruboigłową następnego dnia...

Wróciłam do domu. Jak dobrze, że mojej mamy już nie ma...Jak dobrze, że Kapi w szkole... Jak dobrze, że małż wciąż tak daleko....

[agawa]

Anioł w fartuchu…. to niezwykłe, rzadkie; to jak znak od Pana Boga: będzie dobre, czuwam nad Tobą

[Natalia]

Ancia czytam Twoje wspomnienia i widzę ,że my prawie siostry bliźniaczki skorupiakowe.Ja też z 2013 ale  października

[oooAncia!]

Anioł w fartuchu…. to niezwykłe, rzadkie; to jak znak od Pana Boga: będzie dobre, czuwam nad Tobą

Agawo...chyba własnie tam, na onkologii,  spotkałam najbardziej ludzkich ludzi. Choć nie wszyscy tacy byli...

Ancia czytam Twoje wspomnienia i widzę ,że my prawie siostry bliźniaczki skorupiakowe.Ja też z 2013 ale  października

Bardzo dobrze mieć siostrę <3

[agawa]

na 'mojej' onkologii anioły przemykały się chyłkiem...

[oooAncia!]

Niedziela, 15 grudnia 2013r.
Jak trwoga to do Boga. Pewnie tak. Ale też, niepewna diagnozy, postanowiłam nie czekać. Nie czekać na rzeczy, miejsca, smaki, ludzi, które miałam od dawna ochotę odwiedzić, poznać, posmakować, zobaczyć, przeżyć...

Karczówka. Klasztor na wzgórzu nad Kielcami. Byłam tam raz na koncercie przed Wielkanocą. Stałam na schodach przed kościołem, bo taki był tłum. Słuchałam ze zdumieniem pięknego głosu Bronisława Opałko, tak odmiennego od Genowefy Pigwy, do której nas przyzwyczaił.

Tym razem znalazłam się z grubych murach niewielkiego kościółka. Chyba miałam inne wyobrażenie...
Mszę odprawiał ksiądz, który nie trzymał się kurczowo reguł, formułek, etc. Już to wzbudziło moje zainteresowanie, bo widać i słychać było, że myśli i czuje, a nie tylko klepie. A takie właśnie podejście było między innymi powodem unikania kościoła przez wiele lat.
Ewangelia o snach. Jedne z bohaterów posłuchał sennych wskazówek. Drugi nie. I ten drugi przegrał...
Klęcząc prosiłam „Daj mi Panie Boże taki sen. Jeden jedyny. I pozwól go zapamiętać”...

„Byłam w mieszkaniu rodziców. Jeszcze w kuchni stał stary kredens. Sięgnęłam do półki, na której przetrzymywane były ważne dokumenty, portfel, stare książeczki do nabożeństwa (takie z wypukłą okładką) i różaniec mamy: czarne, duże korale...”

Nigdy nie będę miała w rękach tego różańca. Jest już na zawsze przy swojej właścicielce <3
Ale modlitwa jest ze mną nieprzerwanie od dwóch lat... Czasami śmieję się, że Jasia (czyli mama) byłaby ze mnie dumna...
Dwa tygodnie później dostałam od brata mojej przyjaciółki egzemplarz gazety..takiej kościołowej... Wypłyń na głębię..A w niej...modlitewna deska ostatniego ratunku: św. Rita (od spraw beznadziejnych), Nowenna Pompejańska (ojjjj uczy cierpliwości i pokory) i litania do św. Judy...
Jasia by była w szoku...
Różaniec jest ze mną. Karczówka też. Niezwykłe kazania. Często prowokujące. Nawet junior lubi z nami tam chodzić. Upodobał sobie Noc Nikodema i kota dewota mieszkającego w klasztorze...

[Natalia]

masz talent pisarski Ancia .Pisz jeszcze ,to takie wzruszające.....

[DanaPar]

Anciu, mama to z góry widzi, jestem o tym przekonana 
Cieszę się, że znalazłaś źródło mocy 
Pięknie piszesz, dziękuję, że dzielisz się z nami sobą, swoją głębią. Wielokroć to cenniejsze od prozy dnia codziennego, o której tak łatwo przychodzi nam pisać

[oooAncia!]

Miło mi, że lubicie czytać.
Bo z moim pisaniem to było..bywa...jest tak.

W czwartej klasie zakochałam się od pierwszego wejrzenia w M. I zaczęłam pisać powieść, pt; Aneta i chłopcy.
Z czasem powieść przekształciła się w dziennik. Baaardzo pomocny obecnie przy zrytym berecie ;-)

Potem gdzieś wyczytałam, że "w życiu kobiety nie dzieje się nic ciekawego pomiędzy 18 a 80 rokiem życia"... No i wzięłam sobie to do serca.

Ale warto pisać. Gdy urodził się Kapi opisałam swoje wszystkie emocje. Uwielbiam te notatki spisane niemal na serwetce...

Dwa lata temu znów uciekłam w pisanie. Potem w antyraku wyczytałam, że 4 dni pisania ma działanie terapeutyczne...
Staram się spisywać np takie zwyczajne cuda. 3 dziennie (choć nie jestem niestety systematyczna). To uczy uważności i czerpania radości z prostych, banalnych, codziennych, niezauważanych rzeczy: obiad, ptaki, ziewający kot, wschód słońca, storczyk zakwitający po 2 latach lenistwa, pierwsza truskawka z ogrodu, fajny tekst w książce, komplement z ust małża, szczera rozmowa z synem, kawa z przyjaciółką...Tylko w tym roku spisane ponad 500!

[oooAncia!]

Dzisiaj tych cudów jest znacznie więcej! :-)

[oooAncia!]

kartkowa kolekcja AD 2015 :-)

[lulu]

No proszę jakie talenty. 

[Natalia]