Wspominamy Ciocię Irkę

[braja]

Pomyślałam, że cioci należy się własny wątek.

Wygrane 11,5 roku z rakiem, pełnia życia z przerzutami w płucach i wątrobie przez wiele lat. 75 lat mega aktywnego zycia, w dużej mierze poświęconego innym.

Spędziłyśmy z mamą pracowite popołudnie obdzwaniając osoby z kontaktów telefonicznych cioci, wiele nazwisk nic nam nie mówi, ale ta rozpacz na wieść o jej smierci pokazuje, że była rodziną nie tylko dla nas

Inne wspominki będę tu czasem wklejać, na razie przygotowujemy sie do pogrzebu i czasu nijak na więcej nie ma...

Leć ku nowemu przeznaczeniu Ciociu Irciu! 


Jeśli ktoś niechcący byłby w okolicach Zamościa to jutro nabożeństwo będzie w czwartek o 13-tej w kościele Matki Boskiej Królowej Polski w Zamosciu

[mag]

poznałam Ciocię Irkę rok temu, na wrześniowych warsztatach Fundacji,
drobna kobieta o tajemniczym uśmiechu i cichym głosie,
ujęła mnie spokojem i mądrością - a Jej historia choroby wprawiła mnie w podziw!

swoim podejściem do chorowania Ciocia Irka dała dowód na to, że choroba nie może rządzić Jej życiem - i nie rządziła!

Ciociu Irko - nigdy Cię nie zapomnę...

[betty]

Nie poznałam niestety osobiście Cioci Irki.
Ale mam wrażenie, że troszkę Ją znam - dzięki Waszym wpisom.
Wspaniała, waleczna, dzielna kobieta.

Mam nadzieję, że jest szczęśliwa tam, gdzie teraz jest..

[lulu]

Ciocię Irkę poznałam z opowieści Brai i w realu na warsztatach. Nie zapomnę jej miny jak na korytarzu dowiedziała się, ile ma tu chętnych, które chcą mówić do niej ciociu.

[TOJKA]

Ja również poznałam Ciocie Irkę na wrześniowych warsztatach. Cicha, skromna ciocia. Bo też tak do Niej mówiłyśmy 
Po opowieściach o Jej chorobie, o  życiu z chorobą - moje oczy robiły się jak stare pięciozłotówki. Nie spotkałam dotąd osoby, która będąc w tak trudnym okresie swojego życia, umiała o tym mówić z takim spokojem i z uśmiechem.
Pamiętam Jej radość i niedowierzanie, gdy okazało się, że wylosowała nagrodę - książkę "Łzy księżniczki" .

Braju, trzymajcie się dzielnie z mamą.

[DanaPar]

Dzielna, nieskupiona na swoim chorowaniu, skromna, cicha, a jak się odezwała, to z buzią otwartą można było słuchać jej mądrych, składnych wypowiedzi 
Na warsztatach w jednym z ćwiczeń byłyśmy w parze. Co za frajdą było z nią rozmawiać 
Fruń Irenko do świata, gdzie nie ma bólu i jest wieczna szczęśliwość   

[aquila]

nie miałam tego szczęścia poznać
ale z tego co piszecie, to musiała być ciotka z gatunku tych zajebistych

[hamak]

O tak! 
Cicha i skromna, i taka... uważna (jestem przekonana, że z natury, a nie tylko z lekkiego niedosłuchu  - hm... czy wypada mi tak o cioci żartować?)
Szkoda, że tę ciocię miałyśmy wszystkie tak niedługo...

[agawa]

Pamiętam, gdy na korytarzu podczas warsztatów ustalałyśmy, że Ciocia Irka może być Ciocią nas wszystkich Pamiętam Jej ciepłe oczy, uśmiech, gdy odpowiedziała: oczywiście.
Skromna, mądra Kobieta odeszła...
Zostanie w mojej pamięci...

[ptaszyna]

nie poznałam Cioci a czytając o niej wiem że była cudownym człowiekiem
Ciociu do widzenia

[oooAncia!]

Warsztatowa Ciocia z pokoju naprzeciwko. Blisko Brai. Ten uśmiech. I takie ciepło... Nigdy bym nie dała Jej 75 lat...
Żywy Nauczyciel Życia. Bardzo dobry nauczyciel...

[braja]

Ciocia skończyła najpierw liceum pedagogiczne, a potem studia, polonistyke i logopedię. Gdy zaczynała pracę zaraz po liceum, kruchutka, filigranowa, wygladajaca jak dziecko, jej pierwszą klasą była piąta klasa jakiegos technikum wieczorowego, wszystko wielkie dryblasy, aż dymiące z ochoty, żeby tej malutkiej nauczycielce dokuczyć. Na pierwszych zajecicach zamalowała najwiekszego zakapiora w gębę i tak zyskała odpowiedni posłuch i szacunek na resztę roku szkolnego   

[oooAncia!]

 

[TOJKA]

he_he, te niewyrośnięte se muszą jakoś radzić 

[Ewka_79]

Nie miałam zaszczytu poznać zacnej Cioci, jednak chylę czoła i składam kondolencje 😶