Orzeczenie o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności

[ptaszyna]

załatwianie pod stołem uważam za ....... i tego nie czynię
nic nam nie odrośnie, i wcale nie będzie nam łatwiej a wręcz przeciwnie, walkę lekarzy o obcięcie grupy może bym zrozumiała gdybym chciała rentę, a i też nie, płaciłam przez tyle lat składki
popier....... kraj i ustawy  

[DanaPar]

W tym orzekaniu mnie najbardziej wkurza to niespójność przepisów w całej Polsce. Zależy od widzi mi się lekarzy. Znam amazonkę, która dostała z ZUS-u znaczny od razu bezterminowo. Może czegoś nie wiem w jej przypadku, dlaczego?
Ale też mam koleżankę amazonkę, która zachorowała przed czterdziestką i poza kilkoma dniami zwolnienia (zaraz po operacji) nie była na zwolnieniu, ani nigdy nie występowała o grupę. Jest nauczycielką matematyki, kocha swoja pracę. Miała chemię, operację i radioterapię.
Takie osoby też są 

[hamak]

nigdy nie występowała o grupę.

Jest nauczycielką matematyki, kocha swoja pracę.

Przepraszam Cię, Dana, ale nie rozumiem, co jedno z drugim ma wspólnego

[TOJKA]

raczej nikt nie będzie uzewnętrzniał na tym forum wszystkich swoich dolegliwości;
jest to forum amazońskie więc piszemy o dolegliwościach amazońskich,
a gdyby nie było innych przyczyn, to o znaczny po paru latach nie byłoby sensu walczyć.

Każda z nas jest inna, każda ma inne dolegliwości i każda z nas ma inne oczekiwania wobec lekarzy orzekających.
Widocznie ptaszyna ma ku temu powody, aby walczyć o stopień znaczny.

Tak czy siak, uważam, że walczyć trzeba, jeśli tylko siły i nerwy pozwolą.
A wszystko i tak zależy nie od chorób, nie od dolegliwości, nie od leczenie, tylko od widzi mi sie orzeczników.
I nic na to nie poradzimy w tym chorym kraju.

[ptaszyna]

Tojusia masz rację, oprócz tego jakie ustawy, to lekarze orzecznicy to chyba najwięksi nieudacznicy chcący sobie dorobić do
głodowych pensji i nie ma na nich bata, jedynie dochodzić swoich praw jako człowiek

[DanaPar]

Przepraszam Cię, Dana, ale nie rozumiem, co jedno z drugim ma wspólnego

Hamaczku, z dyskusją dot. odwołania Ptaszyny, nie ma nic wspólnego, ale dotyczy ogólnie tematu orzekania grupy. Ja osobiście występowałam, ale jednocześnie podziwiam takie postawy, jaki ma ta moja koleżanka. I podałam też jej przykład jako przeciwwagę tych pod stołem załatwionych spraw.

Jeśli zakłóciłam porządek dyskusji w tym wątku, to SPA może wykasować mój post 
Nie obrażę się 

[agawa]

Wiesz, Dano, i ja niejednokrotnie myślałam - jak to jest z tym orzekaniem; i dlaczego to tak niejednoznaczne jest. Oczywiście, że jesteśmy różne, w tym różnie chorujemy, i rożnie chorobę przeżywamy, mamy też różne choroby współistniejące. Ale dla mnie, jeszcze kilka lat temu, było niemożliwym do zrozumienia: jak można 'chcieć' nie pracować i jeszcze się o to starać.
I chyba zrozumiałam, że oprócz przeżywania choroby i związanych z nią obciążeń, różnimy się też tym, czym dla każdej z nas jest praca rozumiana jako aktywność, a raczej jako jedna z różnych życiowych aktywności. Gdy jest ona przezywana jako obciążenie, a nie jako pomoc, rozwój, twórczość, to naprawdę choroba (każda, a rak chyba w szczególności) może być obciążeniem absolutnie 'ponad' możliwość wytrzymania.
Wróciłam do swoich zawodowych zajęć dokładnie po tygodniu po mastektomii, i nie wyobrażałam sobie, że wytrzymałabym w domu ze swoimi myślami. Potrzebowałam aktywnego zajęcia się czym innym niż rak. Ominęła mnie chemioterapia, ale moja zawodowa koleżanka nie wzięła podczas całego leczenia ani jednego dnia wolnego i tak układała swoje zajęcia, aby nie kolidowały. Ale nie każdy ma taki luksus, i nie każdy ma tak poukładany świat w głowie, aby pracę stawiać tak (że się wyrażę  ) naczelnie
Powiem więcej - od jakiegoś czasu tak mi się porobiło, że gdybym tylko znalazła dobry pretekst, to bym z ulgą przeszła na pół etatu, albo i bym chciała nie pracować wcale. I modlę się, aby tym pretekstem nie był kolejny rak 

[DanaPar]

A jest możliwość pracy na pół etatu?
To spróbuj  Może potrzebujesz odpoczynku 
W zupełności się z Tobą zgadzam, co do różnego przezywania tego samego leczenia. Dla jednych praca była (oczywiści chodzi o okres leczenia) ucieczką, dla innych koniecznością, a jeszcze dla innych przyjemnością.
Dla mnie była koniecznością, choć nie wspominam tego jako jakąś traumę. Musiałam organizm wprowadzić na maksymalne obroty. Podjęłam się nowej pracy (po 50-tce zmieniłam zawód, założyłam firmę) gdybym tego 5 minut nie wykorzystała, dziś bym chodziła pieszo, a nie jeździła autkiem. Dzieci wchodziły w dorosłe życie. Syn na studiach, nie było wyboru. Mając swoja działalność z 800 zł chorobowego, nie dałabym rady 

[ptaszyna]

tak, każda z nas miała jakąś motywację do pracy i Ty Dana masz rację tak jak Agawa, po wszystkim jest potrzebne wyciszenie a w dodatku nasze priorytety uległy zmianie, chcemy się cieszyć życiem, ale też mieć godziwe warunki
oj, bez flaszki nie rozbierjosz

[mag]

pamiętać należy, że orzeczenie o stopniu niepełnosprawności nie ma nic do tego, czy się pracuje czy nie 

można kochać swoją pracę i nie rezygnować z niej - ale będąc osobą po leczeniu raka piersi mieć orzeczenie, które należy się ze względu na to, że jest się w trakcie leczenia, lub ze względu na skutki leczenia

a zupełnie inaczej rozmawiamy, gdy chodzi o orzekanie w sprawie nabycia uprawnień do renty,

nieprawdaż?

[TOJKA]

prawdaż

[renifer]

Heh, czasem orzeczenie może powrót do pracy UŁATWIĆ. Gdyby nie mój stopień, to czekałoby na mnie wypowiedzenie... Moja koleżanka też dzięki orzeczeniu bez problemu znalazła pracę, pracodawcom się to zwyczajnie opłaca.
Inna sprawa, że przenieśli mnie na stanowisko, na którym męczę się okrutnie i zaczynam powoli żałować, że mnie nie zwolnili

[agawa]

prawdaż

no właśnie się zapędziłam 

[Mirusia]

A wiecie, że ja byłam taka zbuntowana przeciwko takiemu durnemu, różnemu w różnych województwach, orzekaniu, że myślałam, aby ruszyć dalej.
Chciałam napisać do prezydentowej, opisując, że tyle w mediach na temat naszej choroby,
a na temat bezsensownego orzekania nic. Mamy pracować coraz z dłużej, to niech nam przynajmniej to w miarę sprawiedliwie dają. Spaliło na panewkach, między innymi dlatemu, że nie należałam wtedy do żadnej grupy amazońskiej. Gdyby Wam się chciało to możemy ruszyć temat. 

[TOJKA]

Gdyby Wam się chciało to możemy ruszyć temat.

Mirusiu, mi się kiedyś chciało
(to było po szkoleniu liderek klubów, na którym p. psycholog zachęcała do ruszenia tego tematu wespół_wzespół = bo tylko tak można by coś zdziałać = jest ok. 200 klubów w Polsce, więc można by "kupą mości panowie" - niestety, jakoś nikt nie ma chęci coby zadziałać, a działanie musiałoby być na skale ogólnopolską. Ci którzy mają "dobre" stopnie nie piszą się na działanie, bo i po co, im nie zależy)
nawet zestawienie forumowe zrobiłam
miasto/województwo/wiek/jaka operacja +co z węzłami/choroby współistniejące
no i na tym się skończyło

z zestawienia wiem, że najbardziej przychylni orzecznicy są na śląsku (włączając w to zagłębie) i w zachodniopomorskim.