Joanna w Germanii ;-)

[joanna_w29]

Tak wiem

Po prostu kazda chwila jest ciezka

Boje sie ze tak juz bedzie zawsze
Ze to sie nie zmieni

I wtedy mysle ze wolalabym umrzec niz tak sie meczyc

[madzia_61]

Asiu zatkało mnie ale wiara i nadzieja i leczenie jest ,ściskam 

[agawa]

Boje sie ze tak juz bedzie zawsze
Ze to sie nie zmieni

Te myśli, to właśnie oś napędowa depresji - wydaje się, że one nie miną, że nic się nie zmieni, że nie ma ruchu. Wtedy jedynym rozwiązaniem wydaje się ucieczka nie_bycie.
Trzeba stale sobie przypominać, nawet jeśli w tej chwili w to nie wierzysz, że ten stan minie. Nawet jeśli początek tego mijania będzie przy pomocy leków przeciwlękowych lub przeciwdepresyjnych (zadecyduje lekarz).
Joasiu, masz dla kogo żyć. Masz rodziców, masz faceta, masz przyjaciół. I masz siebie.
A rak przyszedł i sobie pójdzie. Lekarze go wygnają.
Pamiętaj, że inne myślenie na ten temat to w tej chwili efekt depresji, a nie rzeczywistość. Lekarze wiedzą, jak Cię leczyć. I tego masz się trzymać.

[betty]

Sa teraz u mnie rodzice i troszczą sie o mnie

A ja mam wrazenie jakbym przymuszala sie do wszystkiego, niemalze wlacznie z oddychaniem

Strasznie to nieznosne i uciazliwe

Rany, jak ja pamiętam to uczucie...
Mi udało się nad nim zapanować, gdy już zaczęłam leczenie.
Gdy poczułam, że mam zadanie do wykonania.

Drażniła mnie też troska najbliższych, dziś wiem, że oni tego potrzebowali..

Ale TY SAMA dasz sobie radę.
Wierzę w to mocno!!💚💙💗

[joanna_w29]

Wiem ze minie

Ale na poziomie wiedzy niewiele to daje

[agawa]

Tak, wytrzymanie czegoś nie do wytrzymania jest trudne... Dlatego pozwalaj sobie pomagać; nawet jeśli to złości. Betty dobrze mówi - beznadzieja mija, gdy pojawia się możliwość działania, czyli rozpoczyna się leczenie.

[joanna_w29]

U mnie sie zaczelo, jestem po pierwszej serii chemii, dostalam zastrzyk hormonalny, kroplowki na wzmocnienie kosci

Tylko nie wiem jak wrocic do normalności

A własciwie to nie wiem do czego mam wrocic
Bo przeciez wszystko jest inne :/

[agawa]

Bo przeciez wszystko jest inne :/

to jest właśnie Twoje zadanie - co zmienić, co zostawić - w tej nowej i niefajnej sytuacji...

Przypomniało mi się, jak zaraz po diagnozie chodziłam po ulicach i czułam się jak ufoludek, z myślami: wszystko bez sensu, a ludzie nie mają pojęcia, że zaraz wszyscy umrzemy...
Dopiero dużo później zaczęło powracać uczucie normalności.

[danuta]

Joasiu, wierze, że sie "pozbierasz" psychicznie, ale pomóż sobie lekami, wizyta u psychologa. Rodzice pewnie tez bardzo cierpia wiedząc, ze znowu musisz przechodzic leczenie. Walczysz dla siebie, ale tez dla kochajacych Cię. Wyznacz sobie jakies male cele, takie na juz, na dzien dzisiejszy, na jutro i tak po kroczku odhaczaj male Twoje wygrane. Nieporadnie probuje pomóc. ściskam

[Kela]

Joasiu, dziś dopiero przeczytałam
 
ważne, że zaczęłaś już leczenie
niech to uczucie normalności , o którym pisze agawa, jak najszybciej do Ciebie wróci

[DanaPar]

Joasiu, jesteś w szoku, strach Cię paraliżuje, do tego skutki chemii 
Nie będę powtarzała za Agawą, to fachowe porady. Trudne, ale spróbuj się pogodzić z sytuacją i żyj chwilą, jak piszą dziewczyny krok po kroczku i małe radości. Nikt z nas nie wie, ile mu jeszcze zostało bytowania na tej ziemi. Spójrz ile kataklizmów ostatnio przeszło. Ile osób zginęło w Meksyku w trzęsieniu ziemi.
Ty znasz przeciwnika i choć trudny, to możliwy do pokonania. Póki lekarze mają plan leczenia, walcz, pomóż sobie 
Dziś świat Twój się zawalił, ale to nie koniec. Jest nadzieja, jest leczenie i najlepsze, jakie dziś jest znane 
Koleżanka, o której wspomniałam w poprzednim poście, swój los zawierzyła Bogu. Oddała sie w jego opiekę, a leczenie powierzyła lekarzom. Walczy co jakiś czas, ale od przerzutów żyje już ponad 12 lat. Bardzo się bałam o jej stan zdrowia, gdy musiała pochować syna córki, którego wychowywała, jako rodzina zastępcza. Córka urodziła dziecko będąc nastolatką i to niespecjalnie odpowiedzialną. Była babcią i mamą w jednej osobie. Był dla niej całym światem. W Anglii został zamordowany. Pojechała na identyfikację zwłok  Nie wyobrażam sobie, jak ona to przeżyła. Ale dała radę i daje nadal. Z pewnością pomaga jej głęboka wiara, eucharystia. Każdy z nas ma swoją wiarę, motywację, która pozwoli przenosić góry. Życzę byś znalazła swoją siłę i przegnała raczysko dla siebie, ale i dla nas wszystkich, które teraz drżymy i również się boimy
Kochana przytulam 

[joanna_w29]

Dziękuję dziewczyny 

[amado]

zamurowało mnie jak przeczytałam
dobre to, że w porządnym kraju jesteś, leczenie ruszyło i dobrych, kochających ludzi masz blisko siebie
powrotu normalności nawet w ciągu leczenia i na zawsze po nim życzę mocno 

[joanna_w29]

Dziewczyny znowu mnie dopada beznadzieja
Falami, czasem jest lepiej czasem gorzej

Macie jakies linki do pozytywnych historii ?
Albo wykladow ?
Czegoś, co mnie w razie czego podniesie na duchu

[lulu]

Może mam troszkę pozytywności. Moja koleżanka Ania, tu niektóre ją znają, ma/a może kuż miała, przerzuty (po kilkunastu latach) do kości, płuc (ściągana woda i talkowanie) i chyba szeroki pas na wysokości piersi w miękkim (pod skórą). Jej onkolożka zaniedbała sprawę, mimo zwracania uwagi na ból w śródpiersiu, chodziła z tym około dwóch lat. Leczenie zaczęła dwa, może trzy miesiące po mnie, późna jesień 2015. Jak na razie czuje się dobrze, nawet ostatnio słyszałam, że po badaniach sprawdzających, jej lekarka jest zadowolona. Ja to mam drugiego raka, a nie przerzut, więc o sobie nie będę pisać, ale też czuję się dobrze.